Stripscenarist Alcante opende in 2005 de doos van Pandora, maar nu in het licht van de technologische ontwikkelingen van deze tijd. Rond dit thema schreef hij een cyclus waarvoor hij verschillende tekenaars vroeg. De boodschap: de vooruitgang kan nefast zijn voor de mens. De reeks actualiseert klassieke mythes en combineert ze met de zeven hoofdzonden en zeven nieuwe technologieën. De eerste zeven albums dragen telkens de naam van een hoofdzonde. Een achtste album gaat over de 'hoop', die als laatste uit de doos van Pandora zou zijn ontsnapt.

In het eerste deel van de reeks is hoogmoed de zonde die de president van de VS Narcisse (!) Shimmer begaat. Deze zieke hedendaagse Narcissus heeft zich ingelaten met kloneren en als de zaak uit de hand loopt, staat de machtigste man van de wereld alleen in een morele confrontatie met zichzelf. Het resultaat komt wat gechargeerd over, allicht door het niveau waarop het zich afspeelt, en de boodschap ligt er wel heel dik op. Dat laatste blijft een constante in de volgende delen. Het ambitieuze uitgangspunt moet met nogal wat elementen rekening houden. Alcante brengt het er goed af, maar altijd wel ten koste van de spontaniteit, de psychologie en de organische noodzaak en plausibiliteit van de ontwikkelingen. Sommige scenario's lijden duidelijk onder dit keurslijf.

De luiheid (in deel twee) situeert zich bij atleten die doping nemen. Een sterk gegeven, aangezien zowel sport als doping zelden in strips aan bod komen. Dit verhaal overtuigt al iets meer dan het eerste in zijn verloop als Grieks drama (de gebruikte mythe is die van de Trojaanse oorlog), met een verrassende ontknoping. Door de grotere gelaagdheid en gevarieerdere invalshoeken krijgt ook de tekenaar, Radovanovic meer kansen, al zal hij net als Pagot in het eerste deel niet om zijn innoverende techniek of zwierige lijnvoering herinnerd worden.

Het derde deel, over onmatigheid, kondigde zich aan als een interessant deel vanwege de samenwerking met tekenaar Steven Dupré, een van Vlaanderens grootste talenten. Zichzelf overtreffen doet die hier niet bepaald, maar in dit commercieelste van zijn werk zie je af en toe zijn zwierige stijl. Het uitgangspunt is de westerse voedselconsumptie en meer bepaald de gekkekoeiencrisis. Deze kijk op de bio-industrie, verweven met het Theseus-verhaal (met de minotaurus) is redelijk uitgebalanceerd en brengt de verschillende betrokken groepen voor het voetlicht. Wel moet de auteur hier in zijn tekstballons flink technisch worden.

In deel vier is de zonde de wellust -- in deze computertijden vanzelfsprekend te vinden bij internet- en cyberseks. De stoppen van Ewan Orfay, grote baas van een firma voor speciale effecten, zijn doorgeslagen. Dr. Bridge moet uitzoeken waarom en komt in een virtuele realiteit terecht, waar deze Orpheus zijn Euridice creëerde. Het tekenwerk is hier behoorlijk zwierig, met goed gebruik van de mogelijkheden die de virtuele wereld biedt; tekenaar Pignault werkt o.a. met ingescande beelden voor 3d-scans en stadsbeelden van New York en Parijs. Geweldige afknapper: Orfay lijkt de helft van de tijd iemand anders, met name acteur Hugh Grant. Een hoofdpersonage dat er niet consequent hetzelfde uitziet, dat is onvergeeflijk.

Beursspeculant John Midas deelt in De hebzucht het lot van zijn mythologische naamgenoot: door zijn succes gaat hij ten onder. Zijn hebzuchtige plannen in verband met de Braziliaanse munt, de real, zullen levens verwoesten. Tekenaar hier is Juszezak, bekend van Oki. De afgunst speelt in de toekomst. Robots met kunstmatige intelligentie worden gebruikt om mensen te controleren. Dat de androïden dromen van 'vrijheid' en een 'menselijk' bestaan, is een thema dat we de laatste jaren wel vaker zagen opduiken in films en boeken. Zo worden ze onze versie van Prometheus. Het zevende deel, De woede, verbindt de topic van bacteriologische wapens met de mythe van pandora zelf.

De zeven hoofdzonden vanuit een actueel-maatschappelijke invalshoek bekijken is een zeer lovenswaardig initiatief en leidt tot aardige resultaten, maar toch blijft de reeks wat middelmatig uitgewerkt. Het vaste stramien drukt enigszins op de vrijheid van de scenarist en de tekenaars werden allicht gevraagd om hun stijl toegankelijk te houden, wat resulteert in een cleane, commerciële look. De naamgeving van de personages, de losse en niet uitgewerkte nevenplots en de algehele voorspelbaarheid zijn enkele van de elementen die het niveau tot middelmatig terugbrengen. Een troef is dat je de albums apart kunt lezen, als je de reeks volgt, is de frisheid en verrassing er snel af. [Wilfried Poelmans]

Deze strip heeft een uiterst actueel onderwerp: terrorisme en wel door verspreiding van dodelijke virussen. Het spannende verhaal is opgezet door middel van twee afzonderlijke verhaallijnen die pas op het einde op fatale wijze bij elkaar uitkomen. De sterk filmische tekenstijl sluit goed bij het verhaal aan. Een strip die door het onderwerp vooral gericht lijkt op een volwassen lezerspubliek. Zelfstandig te lezen deel uit de achtdelige reeks 'Pandora box'.